"ΑΥΤΟ ΚΥΡΙΕ, ΦΤΑΝΕΙ ΙΚΕΑ;"

Σπάνια χρησιμοποιώ λεωφορείο πια.
Τις προάλλες όμως, απο τύχη σχεδόν, βρέθηκα σε αυτό που εκτελεί το δρομολόγιο για αεροδρόμιο. Λίγος ο κόσμος, ήταν και πρωί, βολεύτηκα στο κάθισμα και χάζευα απο το παράθυρο.
"Αυτό κύριε, φτάνει ΙΚΕΑ;", ρώτησε με χαρακτηριστικά σπαστά ελληνικά μια μεσόκοπη που συνοδευόταν απο μια νεώτερη γυναίκα, τον οδηγό..."πάει, πάει...", απάντησε εκείνος και με σπάνια χαρά για κάτι τόσο απλό όσο μια καταφατική απάντηση, οι δυο γυναίκες ακύρωσαν τα εισιτήρια τους και κάθισαν πίσω μου.
Καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής μιλούσαν δυνατά και έντονα στη μητρική τους γλώσσα, την αλβανική. Λέγαν κάτι για το ΙΚΕΑ, για κουβέρτες (μπατανία), για γιατρούς (ντοτόρι), και για την Ντόρα Μπακογιάννη! Γι' αυτό το τελευταίο θα ήθελα πολύ να ακούσω περισσότερα, αλλά δυστυχώς οι γνώσεις μου στην αλβανική είναι εξαιρετικά περιορισμένες.

Χαμογελούσα κρυφά, καθώς θυμόμουν μια άλλη εποχή, καμμιά δεκαριά χρόνια πίσω, ίσως και περισσότερο, τότε που οι οικονομικοί μετανάστες όταν χρησιμοποιούσαν λεωφορείο, έμπαιναν με τα μάτια χαμηλωμένα, έπιαναν τις πίσω θέσεις, στριμώχνονταν ο ένας κοντά στον άλλο και μιλούσαν λίγο και ψιθυριστά. Για να μην τραβήξουν την προσοχή, γίνονταν αόρατοι....

Πολύ την χάρηκα την γάργαρη, θορυβώδη συνομιλία αυτών των γυναικών! Αν μη τι άλλο, είναι ένα μικρό σημάδι ότι κάτι έχει αλλάξει στην κοινωνία μας. Σα να ανοίξαμε λίγο περισσότερο τα χέρια μας και αφήσαμε αυτούς τους ανθρώπους να αναπνεύσουν. Τους αφήσαμε να ανησυχούν για το αν το λεωφορείο φτάνει στο ΙΚΕΑ και όχι για το πού θα κοιμηθούν το βράδυ και πώς θα ταίσουν τα παιδιά τους.

Σπουδαίο που είναι αυτό, έ; Έτσι μου φαίνεται.