"ΑΥΤΟ ΚΥΡΙΕ, ΦΤΑΝΕΙ ΙΚΕΑ;"

Σπάνια χρησιμοποιώ λεωφορείο πια.
Τις προάλλες όμως, απο τύχη σχεδόν, βρέθηκα σε αυτό που εκτελεί το δρομολόγιο για αεροδρόμιο. Λίγος ο κόσμος, ήταν και πρωί, βολεύτηκα στο κάθισμα και χάζευα απο το παράθυρο.
"Αυτό κύριε, φτάνει ΙΚΕΑ;", ρώτησε με χαρακτηριστικά σπαστά ελληνικά μια μεσόκοπη που συνοδευόταν απο μια νεώτερη γυναίκα, τον οδηγό..."πάει, πάει...", απάντησε εκείνος και με σπάνια χαρά για κάτι τόσο απλό όσο μια καταφατική απάντηση, οι δυο γυναίκες ακύρωσαν τα εισιτήρια τους και κάθισαν πίσω μου.
Καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής μιλούσαν δυνατά και έντονα στη μητρική τους γλώσσα, την αλβανική. Λέγαν κάτι για το ΙΚΕΑ, για κουβέρτες (μπατανία), για γιατρούς (ντοτόρι), και για την Ντόρα Μπακογιάννη! Γι' αυτό το τελευταίο θα ήθελα πολύ να ακούσω περισσότερα, αλλά δυστυχώς οι γνώσεις μου στην αλβανική είναι εξαιρετικά περιορισμένες.

Χαμογελούσα κρυφά, καθώς θυμόμουν μια άλλη εποχή, καμμιά δεκαριά χρόνια πίσω, ίσως και περισσότερο, τότε που οι οικονομικοί μετανάστες όταν χρησιμοποιούσαν λεωφορείο, έμπαιναν με τα μάτια χαμηλωμένα, έπιαναν τις πίσω θέσεις, στριμώχνονταν ο ένας κοντά στον άλλο και μιλούσαν λίγο και ψιθυριστά. Για να μην τραβήξουν την προσοχή, γίνονταν αόρατοι....

Πολύ την χάρηκα την γάργαρη, θορυβώδη συνομιλία αυτών των γυναικών! Αν μη τι άλλο, είναι ένα μικρό σημάδι ότι κάτι έχει αλλάξει στην κοινωνία μας. Σα να ανοίξαμε λίγο περισσότερο τα χέρια μας και αφήσαμε αυτούς τους ανθρώπους να αναπνεύσουν. Τους αφήσαμε να ανησυχούν για το αν το λεωφορείο φτάνει στο ΙΚΕΑ και όχι για το πού θα κοιμηθούν το βράδυ και πώς θα ταίσουν τα παιδιά τους.

Σπουδαίο που είναι αυτό, έ; Έτσι μου φαίνεται.

ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ, ΑΚΟΥΣ;

...ακούς, αλλά κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Ακούς, αλλά προτιμάς την σιωπή. Η σιωπή είναι πάντα βολική όταν έχεις κάνει λάθος.
Και τώρα, πρέπει πάλι εγώ να κάνω το βήμα, να μας απεγκλωβίσω. Και πρίν πείσω εσένα, πρέπει να πείσω τον εαυτό μου. Ότι τελειώσαμε.
Πόσο σιχαίνομαι τις αλλάγες. Και αυτές με εκδικούνται, έρχονται ορμητικές και σαρώνουν τα πάντα. Πρώτα εμένα, με αποδομούν πρίν καν αρχίσουν. Εσένα, δεν θα σου κάνουν πολύ κακό. Εσύ τις αποζητάς, είναι φίλες σου οι αλλαγές, ιδίως αυτές που φέρνουν την ζωή σου τα πάνω κάτω.
Τελειώσαμε, ακούς; Κάνω το μνημόσυνο, μόλις φύγει και ο τελευταίος -τάχαμου- θλιμμένος συγγενής, θα ξαναμείνω στην ερημιά του κλειστού, περιποιημένου, όμορφου τάφου μας.
Και τέλος, θα φύγω και εγώ. Μόνο με τη σκιά μου παρέα, όπως πάντα.
Τελειώσαμε, γαμώτο. Ακούω;

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΝΤΟΜΩΝ; ΜΑΚΑΡΙ!

Έβλεπα ένα ντοκυμαντέρ τις προάλλες, για την κοινωνία των μελισσώνν.
Μην το γελάτε καθόλου, σας πληροφορώ ότι είναι μια απο τις καλύτερα δομημένες κοινωνίες που υφίστανται στο ζωικό βασίλειο...άλλες καθαρίζουν, άλλες συλλέγουν τροφή, άλλες κάνουν σκοπιά και άλλες πολεμούν...άλλες ασχολούνται με το μεγάλωμα των μικρών και άλλες με την τακτοποίηση της φωλιάς. Μούρλια σας λέω, σαν καλοκουρδισμένο ρολόι που δεν χάνει δευτερόλεπτο!
Επίσης τις προάλλες, άκουσα στο ραδιόφωνο, για ένα σχολείο στο Ίλιον που ακόμα δεν έχει ξεκινήσει μαθήματα....πρόκειται για "Ειδικό σχολείο", στο οποίο φοιτούν παιδιά με "ειδικές ανάγκες" και για τα οποία το κράτος μεριμνά "ειδικά"....τόσο ειδικά, που ακόμα δεν φρόντισε να το επανδρώσει με τον απαραίτητο αριθμό συνοδών που χρειάζονται....38 οι μαθητές και απο αυτούς οι 34 μή αυτοεξυπηρετούμενοι....2 οι συνοδοί, που σημαίνει αγαπητό μου Κράτος, ότι αν 3 παιδάκια απο τα 34 θελήσουν κατά τη διάρκεια της ημέρας να πάνε στην τουαλέτα ταυτόχρονα, το ένα απο αυτά ΘΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΕΠΑΝΩ ΤΟΥ, επειδή δεν υπάρχουν αρκετοί συνοδοί!
Σας το λέω ωμά και καθόλου "ειδικά", μήπως και το καταλάβετε!
Τα έχετε κάνει ποτέ επάνω σας, κ. Υπουργέ Υγείας; Εσείς, κ. [νεοφώτιστε] Υπουργέ Παιδείας;
Σας διαβεβαιώ ότι είναι πολύ δυσάρεστο.
Επίσης δυσάρεστο είναι ότι οι γονείς αυτών των παιδιών, αναγκάζονται εδώ και ένα μήνα να απέχουν απο την εργασία τους, επειδή δεν έχουν πού να αφήσουν τα παιδιά τους, αφού το σχολείο δεν λειτουργεί.

Στην κοινωνία των μελισσών, τα αδύναμα μέλη προστατεύονται...δεν αναλαμβάνουν επίπονες εργασίες και μένουν προστατευμένα μέσα στη φωλιά.

Πόσο ιδανικά θα ήταν τα πράγματα, αγαπητό μου Κράτος, αν αποφασίζατε να μιμηθείτε αυτόν τον αξιοζήλευτο τρόπο οργάνωσης.

Κοινωνία εντόμων; Μακάρι! Γιατί τότε μπορεί και να μην ντρεπόμουν να ομολογήσω σε ποιό είδος του ζωικού βασιλείου ανήκω.

Σενέκας

Η απελπισία.

Η αφετηρία όλων των αλλαγών και όλων των επαναστάσεων, είναι η απελπισία.
Μια απελπισμένη γυναίκα, εγκαταλείπει.
Ένας απελπισμένος λαός, επαναστατεί.
Η κοινή αφετηρία, είναι το αίσθημα ότι δεν υπάρχει πιο κάτω, δεν έχει απομείνει άλλη ελπίδα, ή άλλη εναλλακτική...απελπισία, άρα τόλμη για όλα, αφού δεν υπάρχει τίποτα πια να χαθεί.
Ω, σίγουρα, χρειάζεται προσοχή ο απελπισμένος. Είτε γυναίκα είναι, είτε λαός....